Dwadzieścia.

„Myślałam, że mam obok siebie przyjaciół,

a miałam wrogów...”

•••

            Tuż za nią wybiegła Ann, która na dobrą sprawę, ledwo co chodziła po domu. Naprawdę nie była w dobrej formie a na dodatek takie rzeczy działy się wokół niej… Kiedy zobaczyła kim jest ów mężczyzna, zdębiała. Nie miała pojęcia co to wszystko znaczy… Była wręcz pewna, że ta cała sytuacja to jakieś wielkie, kompletne nieporozumienie. Pomyłka. Bo to nie miało prawa być prawdą.

-Nie!- krzyczała, ciężko sapiąc. Z nerwów nie mogła nabrać powietrza w swe płuca. Z sekundy na sekundę, coraz bardziej brakowało jej powietrza. Robiła się wręcz sina na twarzy.- To jakaś pomyłka! Proszę go puścić!- chciała pobiec w stronę policjantów, lecz już nie zdołała, gdyż opuściły ją wszystkie siły. Przed oczami zrobiło się ciemno. Zemdlała.  Obok niej w mgnieniu oka pojawił się Gregor. Vanessa, zachowując resztki zimnej krwi, szybko i sprawnie zadzwoniła po karetkę.  Zanim jednak ta przyjechała, Ann odzyskała już przytomność w domu. Dobrze pamiętała co się stało. W głowie Van parowało, to co mogło się dziać wewnątrz Ann? Jak mógł się czuć człowiek, który właśnie dowiedział się, że jego ojciec prześladuje jego najlepszego przyjaciela? Tak. Oprawcą Vanessy, był właśnie ojciec Ann.

-Oni muszą go wypuścić!- zerwała się szybko.- To jakaś pomyłka! Nie, nie…- bredziła. Ciągle płakała. Co to wszystko miało oznaczać dla jej ojca? Był tak bardzo jej bliski. Nie rozumiała. Zaczęła płakać jeszcze bardziej.- To przez ciebie i twoich rodziców!- krzyknęła z płaczem i żalem do Vanessy. Ta, z kolei, dopiero teraz dostała zimny kubeł głowy na głowę. Zacisnęła swe ręce w pięści. Na twarzy zrobiła się cała czerwona. Nie dało się nie zauważyć, że Ann o wszystko obwinia właśnie Vanessę i jej rodziców, co też właśnie tak podziałało na dziewczynę. Przecież na tym wszystkim najbardziej cierpiała właśnie szatynka stojąca przed Ann.

-Wiedziałaś o wszystkim!- krzyknęła pewnie Van, wstając z kanapy, na której również leżała Ann. Dotychczas była ciągle przy niej. Nigdy w życiu nie spodziewałaby się takiej reakcji jej najlepszej przyjaciółki.- To przez ciebie On znał każdy mój ruch!- krzyczała na całe gardło.

-Na pewno musiał mieć jakiś powód!- odgryzła się resztkami sił, Ann. Pragnęła walczyć. Walczyć o swojego ojca.

-Że co?!- nie wierzyła w to, jak bardzo ona broni swojego ojca, a całkowicie obwinia o wszystko Van.- On zabił moich rodziców! Próbował mnie zabić!- wrzeszczała jeszcze bardziej, niż przed momentem, na co Ann nie zdążyła już nic odpowiedzieć, gdyż ponownie zemdlała. Van spojrzała na przyjaciółkę po raz ostatni pogardliwie i wybiegła z domu. Po której stronie barykady znajdował się Gregor? Był całkowicie neutralny. Z jednej strony, rozumiał postępowanie Vanessy i to, jak musiała się czuć, kiedy najbliższa jej na świecie osoba, jest przeciwko niej, a z drugiej strony- Ann była naprawdę bardzo mocno związana z ojcem. Jak inaczej mogła zareagować, jak właśnie nie tak? Ich przyjaźń została wystawiona na naprawdę poważną próbę.

            Po Ann przyjechała wkrótce karetka, która odwiozła ją prosto do szpitala. Całej tej scenie przyglądała się Vanessa, która stała naprzeciwko ulicy, gdzie rozgrywała się akcja transportu Ann do szpitala. Widok jej przyjaciółki na noszach, nie wzbudził w niej litości ani współczucia. Nadal była na nią niepojęcie bardzo zła. Nie mogła uwierzyć, że Ann o to wszystko oskarża właśnie ją i jej –nieżyjących- rodziców. Sytuacji nie polepszył jeszcze na pewno fakt, że przed swoim domem zobaczyła, czekającą na nią, Caroline. Wymieniały się wzajemnie swymi wrogimi spojrzeniami.  Żadna z ich dwójki nie wiedziała na początku co powiedzieć.

-Czego tutaj chcesz?- zapytała pierwsza Vanessa, zdziwiona a zarazem zaskoczona, spotkaniem Caroline.

-Dowiedzieć się co takiego zrobiłaś Thomasowi!- powiedziała z intrygą, patrząc w oczy Vanessy.

-A co ja mam z nim wspólnego?- prychnęła.

-Przez ciebie został z niego kompletny cień skoczka!- naskoczyła na nią z pretensjami.- Widzę co się dzieje na treningu! Pojmij w końcu, że nigdy nie będziesz lepsza ode mnie. Pogódź się z tym, że nie będziesz, nie jesteś i nie byłaś wystarczająco dobra dla niego. On potrzebuje prawdziwej kobiety a nie takiego czegoś!- zmierzyła dziewczynę wzrokiem od góry do dołu. W Vanessie, po raz kolejny dziś, zawrzało. Nie wytrzymała. Zbliżyła się do niej i nerwowo pchnęła Caroline, a chuda i drobna skoczkini, upadła z impetem na ziemię. Teraz to Vanessa była nad nią. Pod wpływem chwili i właściwie sama nie wiedząc co ja do tego kusi, wymierzyła siarczysty kopniak w ciało dziewczyny. Potem jeszcze jednego i jednego. To jak bardzo jej nienawidziła, wyrażała w tym jak bardzo  ją biła. Dopiero po dłużej chwili, zdała sobie sprawę, co tak naprawdę robi. Stanęła jak sparaliżowana nad ciałem dziewczyny, przygryzając swą wargę, po czym jak najszybciej opuściła miejsce zdarzenia. Teraz swą frustrację wyrażała biegnąc. Biegła ile sił w nogach. Nie mogła uwierzyć, że była zdolna się do czegoś takiego posunąć. Nikt by nie uwierzył. Pobiegła do domu Ann. Wiedziała, że jej tam nie ma. To był po prostu odruch. Czyste przyzwyczajenie. Drzwi szybko otworzył jej Gregor. Dziewczyna nie zwracając uwagi na nic, wtuliła się w chłopaka. Potrzebowała czyjejś bliskości, ciepła…

-Gregor…- wyszlochała.- Bo ja… pobiłam Caroline…

Chłopak nie mógł uwierzyć w to, co powiedziała mu drobna szatynka. To był kompletny odlot. Słyszał wielokrotnie, że jacyś mężczyźni się pobili, ale nigdy, żeby dziewczyna pobiła drugą dziewczynę. I to Vanessa Caroline? Co się stało? Co do tego doprowadziło? Wiedział również, że to nie obejdzie się bez konsekwencji dla Vanessy. Znał Caroline trochę czasu. Znał jej wredny charakter. Kiedy upatrzyła sobie jakąś ofiarę, nie puściła jej dopóki nie zniszczyła wszystkiego. A teraz jej ofiara miała na imię Vanessa. Vanessa Sauer.

            Van, oderwała się od chłopaka. Ich twarze dzieliły milimetry. Byli nieludzko blisko siebie. Po policzkach dziewczyny spływały łzy. Gregor odruchowo wytarł je swymi dłońmi. Było między nimi coś nadzwyczajnego. Z każdą sekundą zbliżali się do siebie coraz bardziej i bardziej… Narodziło się wówczas coś magicznego…  Chwila, która przyszła niespodziewanie, chociaż nigdy nie powinna.

_______________________________

Uff… Skończyły się testy, więc jestem

Z nowym rozdziałem. Bardzo Was zawiodłam? ;c

Wybaczcie, bo naprawdę nie potrafię ocenić tego czegoś

na górze… ;p 
Dziękuję Wam bardzo za wsparcie. :D 
Jesteście nieocenione. <3
Moje. <3
Najlepsze. <3

Do niedzieli! <3

Buziole. ;**