Dwanaście.

„Każdy chce mieć przyjaciela,

ale nikt nie myśli, co robić, aby nim być”

•••

            Stały obydwie, wymieniając wzajemnie spojrzenia. Kobieta nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie działo.  To wyglądało jak scena z taniej komedii. Jej córką, którą oddała do adopcji wiele lat temu, była Vanessa. Van, z kolei gotowała się od środka. Sama nie potrafiła dokładnie sprecyzować swoich uczuć. Patrzyła z nienawiścią i pogardą na swoją biologiczną matkę. Jej wzrok wyrażał taką nienawiść, którą ciężko jest spotkać na co dzień. To ją obwiniała o wszystko co się stało… O to, że teraz sama nie wie kim jest… O to, że nie wie co ma ze sobą robić… Nawet o Thomasa, bo gdyby nie taiła tego od początku, nigdy ich relacje nie potoczyłyby się w takim kierunku. Ale czego innego można było się spodziewać? To jak czuła się wówczas ta dziewczyna, wie tylko ona. Ten ból zna tylko Vanessa. Nikt inny…

-No powiedz coś!- warknęła nerwowo.- Przeszłość zawsze powraca, a ja przynajmniej teraz wiem dlaczego zawsze mnie tak nienawidziłaś. Nie rozumiem jedynie czemu chciałaś zranić również własnego syna.

-To nie tak!- starsza z kobiet zaczęła płakać, lecz to nie zrobiło żadnego wrażenia na Van. Nadal spoglądała na kobietę tak, by wiedziała, że ją szczerze nienawidzi. Pragnęła, żeby cierpiała tak samo jak ona… Okrutne, wiedziała to, ale uczuć się nie da oszukać.

-To jak?!- krzyknęła, nie umiejąc już trzymać swych nerwów na wodzy.

-Ja nie wiedziałam, że to ty…- zaczęła swój monolog.- Ja… Musiałam cię oddać do adopcji. Byłam pewna, że tam będziesz miała lepsze warunki do życia.

-Jakoś Thomas nie miał tego problemu.- burknęła, jednocześnie przerywając kobiecie.

-Byłam młodą mężatką. Thomas miał niecałe 2 miesiące, kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży… Znowu…- mówiła niepewnie, wstydząc się swojego czynu. Nie mogła uwierzyć w to, co się działo. To było niemożliwe. Nieprawdopodobne. Marzyła by to był sen… Koszmarny sen.

-A, to wszystko wyjaśnia! Faktycznie!- wykrzyczała po raz kolejny kobiecie w twarz.- Nie chciałaś po raz kolejny brnąć w pieluchy, kaszki itp., więc jednego dziecka postanowiłaś się pozbyć. Gratulacje za pomysłowość! Powinnaś była zostać matką roku!

-Kim ty właściwie jesteś, że śmiesz mnie, nic nie wiedząc jak było, oceniać?!- zdenerwowała. Kobieta znajdowała się na skraju wytrzymałości. Czuła się jakby ktoś kopnął ją w brzuch. Nie sądziła, że przeszłość aż tak się na niej zemści.- Zdradziłam mojego męża! Byłaś dzieckiem zdrady, więc dla ratowania małżeństwa postanowiłam cię oddać do domu dziecka! Nie miałam pojęcia czy potrafiłabym cię kiedykolwiek pokochać, gdyż cały czas boleśnie przypominałabyś mi o tym co zrobiłam! Jaki błąd popełniłam!- wybuchła. Nie chciała tego powiedzieć… A przynajmniej nie w taki sposób, bo przecież dzieci nie są niczemu nigdy winne, ale obecna chwila sprawiła, że wszystko powiedziała. Vanessa spojrzała na nią nie wierząc w to co słyszy. Poczuła bolesne ukłucie w sercu. Ale jak może się poczuć dziecko, które słyszy, że było niechciane? Było tylko przypadkiem… I na dodatek o mało co nie zniszczyło życia swoim rodzicom…

-To do jakiej cholery podrzuciłaś mi to pudełko?!- wykrzyczała, pewna, że to jej biologiczna matka była sprawczynią tego wszystkiego.

-Najważniejsze, że nic się nie stało!- zaczęła, ale już nie dokończyła swojej myśli.- Jakie pudełko?- zdziwiła się. Ona nie miała z tą sprawą nic wspólnego. Nawet nie wiedziała, że to właśnie Vanessa jest jej córką, chociaż miała chwilowo co do tego pewne podejrzenia, lecz szybko odrzuciła je, uznając, że są całkowicie niedorzeczne i absurdalne. Czasem warto słuchać tego piskliwego i nierozsądnego głosiku w głowie…

-Nic się nie stało?! Omal nie wyszłabym za mąż za własnego brata, a ty mówisz, że nic się nie stało?!- wykrzyczała ze łzami w oczach, po czym biegiem zniknęła z oczu kobiecie. Nie miała prawa widzieć jej łez. Postanowiła wrócić do swoich rodziców. Przeprosić, wytłumaczyć, wyznać ile dla niej znaczą… To oni byli jej rodzicami, nic tego nigdy nie zmieni. Teraz zdała sobie sprawę ile dla niej tak naprawdę znaczą. W przeciągu najbliższych dziesięciu minut była już w domu. Nieśmiało otworzyła drzwi. Z salonu, niemal w tej samej chwili, wyparowali rodzice dziewczyny, wiedząc, że przyszła ich córka. Van znów stała jak sparaliżowana, przygryzając górną wargę w zakłopotaniu.

-Mamo… Mamusiu…- rzuciła żałośnie, wtulając się w matkę. Wiedzieli co było przyczyną wyjazdu ich córki. Mieli sobie za złe, że nie powiedzieli jej prawdy od razu, ale to nie była łatwa sprawa nawet dla nich…Tak bardzo cieszyli się, że Vanessa im wybaczyła… Jednak teraz pojawił się kolejny problem, z którym nie potrafili sobie poradzić. Wiedzieli doskonale kto dał Vanessie pudełko z dokumentami i zdjęciami oraz kto jeszcze znał całą prawdę o pochodzeniu dziewczyny. Chciał najpierw zniszczyć ich małą, spokojną, zgraną rodzinkę. Bali się, że On na tym nie skończy i zrobi coś znacznie gorszego ich córce. Gdyby coś stało się Van, oni nigdy by sobie tego nie wybaczyli…

            Vanessa, jak sobie obiecała, wyjaśniła, przeprosiła rodziców za wszystko i co słowo podkreślała jak bardzo ich kocha. Telefon jednak ciągle krzyżował jej plany. Jakob. Ciągle dzwonił, pisał, nawet wysyłał kwiaty i inne drobiazgi. Miała powoli tego dosyć. Minął dzień, potem drugi a on ciągle się do niej na siłę dobijał. Nie traktowała go nawet jak bliższego znajomego, a on całkowicie inaczej potraktował ich relacje. Nie potrafiła dłużej ciągnąć tej gry z ukrywaniem się, czy delikatnym spławianiem chłopaka. Spotkała się z nim w parku. Wiedziała co ma powiedzieć i w jaki sposób, żeby chłopak dobrze ją zrozumiał. Nie chciała mu nawet proponować przyjaźni, gdyż chwilami naprawdę się go bała. A on? Jakob miał obsesje na jej punkcie. Ciągle było mu jej mało. A co było w tym wszystkim najgorsze? On właściwie zaczął uważać Vanessę za swoją własność…

-Jakob…- zaczęła pewnie.- Ja nie wiem czy dawałam ci kiedykolwiek złudną nadzieję, czy coś w tym stylu, ale nasza znajomość już teraz zaszła za daleko. Chcę ci to uświadomić teraz, by później nie było między nami żadnych niedomówień.- starała się wypowiadać każde słowo najdelikatniej jak się dało, ale Jakob nie zwracał na to większej uwagi. Obrócił się na pięcie i ruszył z impetem przed siebie. Nie mógł znieść, że Van inaczej go traktowała niż on ją. Ale co czuł w głębi duszy? Smutek? Zawód? Nie. Zawiść. Złość. Nienawiść. Coś trudnego do opisania.

-Pożałuje…- syknął do siebie. Wiedział jak chce się odegrać na Vanessie. Zemści się i to ze zdwojoną siłą. Pragnął by poczuła się tak samo upokorzona, jak on teraz się czuł. By upadła na kolana i już się z nich nie podniosła…

            Tej nocy Vanessa nie mogła spać. Ciągle przed oczami miała scenę, która zaistniała między nią a Jakobem, wczoraj w parku. Nękały ją złe przeczucia… Jednocześnie zaczęła tęsknić. Tęsknić za Karlem… Chciała się mu wygadać, posłuchać jego opowieści, ujrzeć jego uśmiech i błyszczące, brązowe oczy. Najgorsze były właśnie noce. Wtedy człowiek ma tysiące myśli na minutę… Jest tak naprawdę sobą przed samym sobą… Miała nawet czasem poczucie, że lepiej rozmawia jej się z chłopakiem niż z Ann, co zabolało. Prawda boli. Zazwyczaj. Dziś z samego rana zebrała się na odwagę i postanowiła wyjaśnić wszystko przyjaciółce. Późno, lecz nie miała odwagi zrobić tego wcześniej. Dochodziła 7.00 rano.  Była niemal pewna, że obudzi ją i Gregora, ale potem nie odważyłaby się spojrzeć Ann w oczy, wiedząc, ile nerwów przez nią zjadła. Drzwi otworzył jej zaspany Gregor, który na widok dziewczyny, szeroko otworzył oczy ze zdziwienia.

-Vanessa…- przemówił, tępo wpatrując się w dziewczynę.

-Kto przyszedł?- usłyszała głos Ann. Zadrżała. Bała się spotkania twarzą w twarz z Ann.

-Ann, przepraszam!- rzuciła ze skruchą i jednym, zwinnym ruchem pchnęła Gregora i rzuciła się w objęcia Ann.

-Nawet nie masz pojęcia jak się martwiłam…- szepnęła jej z ulgą Ann. Potem Vanessa opowiedziała wszystko przyjaciółce. Ta z kolei zrozumiała i wybaczyła Van. Przyjaciel przeżywa z tobą ciężkie chwile, sto razy bardziej i mimo wszystko wybacza.

-Ann, mogę Cię na chwilę prosić?- powiedział Gregor na wstępie, gdy wrócił ze sklepu. Ann, leniwie poczłapała do chłopaka.

- Nie pozwól jej tego zobaczyć!- tyle zdołała usłyszeć Vanessa, która przeczuwszy, że coś jest nie w porządku, podkradła się do nich jak kot. Zobaczyła, że Gregor trzyma w ręce gazetę. Obok niego stała Ann, która chowała twarz w dłoniach. Naszła ją pewna myśl. Po chwili Ann i Gregor, usłyszeli trzaśnięcie drzwi. To Vanessa wybiegła z ich domu, by sprawdzić czy jej obawy okażą się słuszne. Ann rzuciła się w pościg za przyjaciółką.

-Van! Van! Zatrzymaj się!- wołała, lecz dziewczyna była już za daleko.

______________________

I tak wyjaśniło się kim jest biologiczna matka Vanessy. ;)

Dziękuję, że jesteście ze mną podczas tej mojej blokady…

Pozdrawiam cieplutko. ;*