Siedem.

„Nie można od­dzielić się od przeszłości.

Zaw­sze coś przy­pom­ni o daw­no za­pom­nianych chwilach.”

•••

Zamówiła alkohol. Taka była jej najważniejsza potrzeba. Chciała jak najszybciej upić się i zapomnieć. Taki był jej sposób, na chwilowe uśnieżenie bólu psychicznego. Najważniejsze teraz było to, aby chociaż na pięć minut nie odczuwać tego uczucia, które jej towarzyszyło… Tego, z którym nie potrafiła sobie inaczej poradzić. Tego, który przysparzał największy ból. Parzyła, nawet nie mrugając, na trunek, który leżał na ladzie baru przed nią. Pragnęła tego. Podparła ręką głowę. Obiecała sobie przecież, że zmieni swoje życie…  Jak potem spojrzy sobie w twarz przed lustrem, kiedy nie dotrzyma danej obietnicy? Obietnicy, którą złożyła samej sobie. Takie obietnice są najgorsze. Zawsze wracają w najmniej oczekiwanym momencie, wywołując niechęć do samego siebie i poczucia zrezygnowania. Wewnątrz dziewczyny wrzało. Wstała na równe nogi i z zaciśniętymi zębami, wylała alkohol do doniczki, która stała niedaleko niej. Barmani patrzyli na nią nie wiedząc, co sobie myśleć. A dziewczyna stała i wpatrywała
się w kwiatka, do którego przed momentem wylała zawartość kieliszka. Co czuła Vanessa? Cieszyła się. Pokonała nałóg. Chociaż to może jeszcze za duże słowa, ale przełamała się.  Sama. To jak się czuła, nie są w stanie oddać żadne ludzkie słowa. Uśmiechnęła się mimowolnie, oglądając szklane naczyńko. Po chwili, wybiegła z lokalu. Chciała wykrzyczeć całemu światu, że się zmieniła; że pokonała największą pokusę, która ją doręczyła- alkohol. Była tak dumna z siebie. Czuła się pewnie do tego stopnia, że chciała pozamykać wszystkie rozdziały z „tamtego życia”, kiedy nie była kompletnie sobą, by móc bez zarzutów zacząć stąpać twardo po ziemi. Na początku, musiała wyjaśnić całą sprawę z rodzicami. To oni cierpieli tutaj najbardziej i doskonale to wiedziała. Wpadła do domu, trzaskając drzwiami. Zobaczyła rodziców w salonie i nawet nie ściągając przemoczonej kurtki, wpadła w ramiona matki. Kobieta, nie wiedziała co myśleć. Czyżby coś znów mogło się stać? Przeraziła się. Zadawała sobie ciągle pytanie, dlaczego te wszystkie przeciwności losu musiały spotykać akurat jej córkę. Jednak czuła się tak wspaniale w mocnym uścisku z córką. Poczuła, jakby ją i Vanessę, połączyła dawno zapomniana więź
-Przepraszam was…- powiedziała Vanessa, nadal znajdując się w objęciu matki.- Obiecuję, że już nie będę powodem waszych kłopotów. Przepraszam…- teraz przytuliła mocno swego ojca.- Obiecuję…- szepnęła. Rodzice, od razu rozpoznali swoją córkę. Tę malutką Vanessę, która była niezwykle czuła na wszelkie zło. Sama- nigdy nie sprawiała, a nawet nie myślała o tym, aby sprawiać kłopoty rodzicom, ale rozumieli, że każdy czasem może zboczyć z właściwiej drogi. Nawet na jakiś czas. Jednakże, najważniejsze było to, że Vanessa wróciła na właściwą ścieżkę. I to sama…
-Jakieś propozycje co można zrobić ma obiad?- zapytała mama, pełna dumy ze swojej córki. To wymagało samodyscypliny, zdecydowania i dobrych chęci, z czego kobieta doskonale zdawała sobie sprawę.
-Żadnych?- zapytała mama Van, widząc, że żaden ze zgromadzonych nie ma żadnych pomysłów, co można by było ugotować na obiad.- Wykombinuję coś na miejscu.- rzuciła i wyszła z pokoju.
-Zaraz przyjdę ci pomóc!- krzyknęła Vanessa, gdy jej matka znajdowała się już na korytarzu. Wyszła z pokoju i jej wzrok padł od razu na uchylone drzwi do pokoju muzycznego. Doskonale widziała fortepian, skrzypce, pełno nut, które były nawet na podłodze. Rozejrzała się wokoło i nie mogąc powstrzymać pokusy, weszła do pomieszczenia. Zawsze panowała tam taka wyjątkowa atmosfera, którą pamiętała od czasu kiedy była jeszcze małą dziewczynką i tata uczył ją grać. W powietrzu unosił się zapach starych kartek do nut. Zamknęła oczy i zaciągała się tym zapachem. Usiadła przy fortepianie. Czuła kołatanie serca. Nie mogła uwierzyć, że to za czym tak tęskniła, jest teraz na wyciągnięcie ręki. A właściwie zawsze było, tylko nie miała serca zaczynać czegoś, z czym i tak musiałaby się pożegnać. Położyła swe cienkie palce na klawiszach. Delikatnie dotknęła każdego z klawiszy fortepianu. Ta chwila mogła trwać. Nie wiedziała jednak, że dokładnie obserwuje ją jej ojciec, który śledził z mistrzowską precyzją każdy ruch swej córki. Zawsze uważał, że Vanessa popełnia błąd, odchodząc od muzyki, mimo, że wiedział, jak trudno jest się przebić w tej branży. Dziewczyna zaczęła grać, jednak nie potrafiła okiełznać instrumentu, co jakże bardzo ją zabolało. Kiedyś, nawet przez sen, mogłaby zagrać to, co teraz sprawiało jej kłopoty.

-To jeszcze raz…- powiedziała sama do siebie pod nosem i ponownie zaczęła grać, tylko z tą różnicą, że teraz postanowiła również śpiewać. Efekt? Ani gra, ani nawet śpiew, nie wychodziło jej. Co się z nią stało? Kiedyś z zamkniętymi oczami, mogłaby zagrać i zaśpiewać to bez problemu, a teraz? Nie mogła się pogodzić z tym, co odkryła. W jej oczach zgromadziły się łzy. Już nie potrafiła grać… Talent uleciał z niej, jak powietrze ulatuje z dziurawego balonika. Uderzyła nerwowo pięścią o klawisze, po czym ukryła twarz w dłoniach. Uroniła kilka łez. To bolało bardziej, niż bolała by niezdana aplikacja prawnicza.
-Spokojnie, Van…- ojciec postanowił wkroczyć do akcji. Nie mógł patrzeć, jak jego córka się męczy.
-Nic mi nie wychodzi!- wydukała.- Pewnie teraz jesteś mną zawiedziony…
-Co?- wykrztusił zaskoczony.- Jestem z ciebie dumny, jak żaden inny ojciec na tej planecie…- ujął brodę córki w dłonie, by zmusić ją do patrzenia mu prosto w oczy.- Poradziłaś sobie na tak trudnych studiach, jakim są prawo. Na dodatek, chociażby dziś udowodniłaś, jaką jesteś mocną, silną i pewną siebie kobietą.- spojrzała na niego smutno- Tak. Kobietą…- powtórzył.- Bo tutaj trzeba zauważyć, że nie jesteś już moją małą Van. Jednak, zawsze będziesz dla mnie najważniejsza na świecie, córeczko.
-Dziękuję , tato…- powiedziała, wtulając się w mężczyznę i niezdarnie ocierając swe łzy rękawem, lecz tym razem, były to łzy wzruszenia.
-To teraz zacznijmy od początku.- zaczął ojciec, kładąc córce rękę na ramię i zaczynając grać. Niedługo było trzeba czekać, by do grania przyłączyła się także Vanessa i takim cudem, w domu rodziny Sauer, rozległy się dźwięki słodkiej, fortepianowej muzyki.
-Ekhem…- odchrząknęła matka Vanessy, widząc to, że jej córka i mąż, wolą grać niż przyjść na obiad.
-Przepraszam, mamo.- pierwsza od fortepianu odciągnęła się Van.- Wciągaliśmy się.
-Tak, to racja.- potwierdził ojciec dziewczyny. Już razem cała trójka miała udać się do jadalni, by spożyć w spokoju i w rodzinnej atmosferze posiłek, kiedy rozległ się dźwięk dzwoniącego telefonu Van. Dziewczyna odebrała szybko i zwinnie.
-Hej, Ann. Co jest?- zapytała szybko, wolnym krokiem zbliżając się do jadalni.
-Możesz przyjechać?- usłyszała po drugiej stronie słuchawki szloch i łamiący się głos swojej przyjaciółki. W ciągu ułamku sekundy, ciśnienie podniosło jej się. Nic nie mówiąc rodzicom, wybiegła nerwowo z domu i w ułamku minuty znajdowała się już w drodze do swojej przyjaciółki. Będąc na miejscu, wpadła do domu Ann, nawet nie pukając. Zastała smutny widok. Ann, siedziała na kanapie, gorzko  płacząc. Czyżby kolejny mężczyzna zranił niewinne, kobiece serce?

Podeszła bliżej swej przyjaciółki. Nerwowo oglądała się wokół siebie czy nie ma w domu przypadkiem Gregora. Jego nieobecność sprawiła, że miała pewność, iż jej obawy spełniły się. A przynajmniej tak myślała… Zbliżyła się jeszcze bliżej do -ciągle płaczącej- Ann. Usiadła obok niej, delikatnie objęła dziewczynę ramieniem. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Nie chciała nikomu doradzać niczego, co jest związane z kłopotami sercowymi. Sama nie potrafiła sobie z nimi radzić… Chciała być teraz ze swoją przyjaciółką, by miała poczucie, iż nie jest sama. Że ma na kogo liczyć. By nie popełniła tych błędów, co ona sama. Tak bardzo chciała ją od nich uchronić… Poświęciłaby nawet własne życie, aby tylko Ann nie zrobiła tego samego, co w przeszłości robiła ona.

-Van…- zaczęła blondynka, ciągle tak szlochając, że Vanessa ledwo co ją zrozumiała.- Stało się coś…

-Ciii…- próbowała ją jakoś uspokoić.- Damy sobie jakoś radę…- mówiła, będąca pewną swych podejrzeń i nie dopuszczając do siebie żadnej innej myśli.

-Vanessa, ja jestem w ciąży!- wybuchła a wraz z nią kolejna fala płaczu. Van, wyprostowała się. Nie wierzyła, że jej przyjaciółka będzie matką. To takie wspaniałe. Mimowolnie uśmiechnęła się krzywo. Dlaczego Ann płakała? Vanessa, kompletnie nie potrafiła zrozumieć postępowania dziewczyny. To taka wesoła nowina! Nie należy płakać- taki właśnie był tok myślenia Vanessy. Ona cieszyła się bardziej z tej nowiny, niż Ann. Dziwne?

-To dlaczego płaczesz?!- powiedziała z entuzjazmem, promiennie się uśmiechając.- Tutaj trzeba się cieszyć!- posłała przyjaciółce promienny i szeroki uśmiech.

-Ale Gregor… Ja nie wiem, jak on to przyjmie… Jest za wcześnie… To nie czas na to…- próbowała jakoś ubrać swe uczucia w składną całość, ale w takiej sytuacji nie dało się. To było dla Ann koniec czegoś. Czegoś pięknego. Czegoś, co już nigdy nie wróci… Była pewna, że Gregor nie będzie chciał tego dziecka; że może źle to wszystko odczytać. Mało razy zdarzało się, że dziewczyny brały chłopaka na dziecko? Nie. W niektórych przypadkach to normalne. A Ann nie chciała taka być. Nigdy nawet o czymś takim nie myślała. Straszliwie obawiała się reakcji Gregora, nie wiedząc nawet dlaczego. Przecież do dziecka, i on i ona, przyczynili się tak samo, a maleństwo nigdy nie jest niczemu winne.

-Posłuchaj…- zaczęła poważnie Van. Miała zamiar wszystko wytłumaczyć przyjaciółce w taki sposób, żeby zaczęła cieszyć się z tego, że za kilka miesięcy jej dziecko przyjdzie na świat. Musiała ściągnąć z jej oczu te klapki.- Gregor cię kocha. Kocha tak, że patrząc na was, chciałabym żeby mnie ktokolwiek i kiedykolwiek tak pokochał. Dam sobie rękę uciąć, że ucieszy się w tej nowiny tak, jak cieszę się ja. Baaa! Nawet jeszcze bardziej!- teatralnie przewróciła oczami.

-Nie wiem, czy będę potrafiła mu to powiedzieć…- powiedziała już nieco spokojniej, wycierając załzawione oczy.

-Trzeba znaleźć tylko odpowiedni moment. Co powiesz po zawodach w Klingenthal?- zaproponowała.

-Przecież to już za dwa dni…- ciągnęła zrezygnowanie Ann.

-A kiedy chcesz mu powiedzieć? Jak zaczniesz rodzić?- zirytowała się Vanessa.- Pojedziemy na zawody, oczywiście ja wszystko załatwię, a przy okazji się trochę odprężymy i pobędziemy razem. To przecież nie jest tak daleko.

-No w sumie…- poddała się.- Może być.- przystała na propozycję przyjaciółki.

Ucieszyła się. Vanessa strasznie się ucieszyła. Czuła, że teraz może normalnie funkcjonować. Z wielką determinacją zorganizowała cały wyjazd. Jej radość nie miała granic, w przeciwieństwie Ann. Owszem, cieszyła się, że pobędzie trochę ze swoją przyjaciółką, ale nadal nie pojmowała dlaczego to ją spotkało. Traktowała dziecko w jej łonie, jak obcego. Wyrażała się o nim z obrzydzeniem, co denerwowało Vanessę. Ile ona by oddała, żeby znaleźć się w takim położeniu jak jej przyjaciółka…  Ann miała przecież kochającego mężczyznę przy swoim boku, który świata poza nią nie widział… Przyznała sama przed sobą, że była zazdrosna a gdy Gregor się dowie, że niebawem będzie ojcem, na pewno oświadczy się dziewczynie.  Właśnie z takiego założenia wychodziła dziewczyna.

            -Van, ja mu tego nie powiem…- jąknęła.- Może by tak…

-Nie! Nawet o tym nie myśl!- nakrzyczała na nią Van, kiedy domyśliła się, że Ann chodzi o aborcję. Byłaby gotowa sama sprawować opiekę nad dzieckiem jej przyjaciółki, gdyby ta naprawdę postanowiła go odrzucić. Jednak zacznijmy od tego, że nie dałaby nawet przyjaciółce o czymś takim nawet myśleć. Znajdowały się właśnie na trybunach konkursu Pucharu Świata w skokach narciarskich. Kończyła się pierwsza seria. Skoczkowie, przechodząc obok kibiców rozdawali autografy ze zdjęciami, jak zawsze. Vanessa, zgromadziła wiele, wiele autografów, nawet swoich przyjaciół, ponieważ znała sporą ilość skoczków. Często jeździła z Thomasem na zawody, a ten zadbał już o to, aby dziewczyna wszystkich dokładnie poznała. A jak miała się zachować, kiedy obok niej przejdzie Thomas? Nie wiedziała. Cokolwiek nie zrobi, będzie jej niezręcznie, ale jak miało być inaczej? Nikt nie wiedział, co kryje się w jej sercu, ale nie ulegnie. Zachowa swą godność. Nie będzie płakać, czy spoglądać na niego smutnym, błagającym wzrokiem. Zobaczyła go w końcu. Nagle zwątpiła we wszystko. Nawet w samą siebie. Bała się, że nie da rady. Chłopak zbliżał się coraz bardziej. Zamknęła na chwilę oczy, odliczyła do pięciu i zdecydowanie je otworzyła, tak jakby na nowo się odrodziła. Thomas był obok niej. Podobnie jak jego koledzy, rozdawał zdjęcia z autografami. W pewnym momencie zobaczyła, że ręka chłopaka, która trzyma zdjęcie, jest podstawiona pod jej nos. Niezdecydowanie wzięła kartkę. Wtedy ich oczy się spotkały. Vanessa, patrzyła na Morgiego wzrokiem „Co to ma być?”, a chłopak pragnął schować się pod ziemię. Nie zwrócił uwagi, że tutaj jest właśnie Van. Przecież nigdy w życiu nie dałby jej swojego autografu. Nie chciał zachowywać się wobec niej, jak rozkapryszona gwiazdka. Zatrzymał się i patrzył jej głęboko w oczy, przepraszającym wzrokiem. Natomiast Van, cała ta sytuacja, tylko rozdrażniła. Obudziła się w niej lwica, która od dawna w niej spała. Nieprzerwanie patrząc w niebieskie tęczówki chłopaka, jednym zdecydowanym ruchem podarła autograf i rzuciła go w teatralnym geście na ziemię. Nadal patrzyła w jego oczy. On- zdał sobie sprawę, jak bardzo Van go nienawidzi… Nie myślał, że jest aż tak źle. W głębi duszy, miał nadzieję, że kiedyś, kiedyś, kiedyś będą w stanie ze sobą normalnie rozmawiać. Zawsze tak dobrze im się ze sobą rozmawiało… Natomiast Van, po raz kolejny, była dumna z siebie. Miała jednak świadomość, że niedługo odezwie się jej chore sumienie i nieludzkie wyrzuty sumienia, które będą sprawiały, iż dziewczyną szargać będą jedynie sprzeczności. Teraz i nad tym musiała popracować.

            Konkurs dobiegł końca. Zawody wygrał Gregor, co jaką radość sprawiło Ann. Płakała ze szczęścia. Zawsze reagowała tak na zwycięstwa swego partnera. Strasznie emocjonalnie podchodziła do wszystkiego, ale to sprawiało, że Gregor kochał ją jeszcze bardziej. Był, będzie i jest nadal przekonany, że to dzięki Van i Thomasowi się poznali, za co będzie im zawsze, do końca życia wdzięczny, mimo, że jakoś specjalnie tego nie okazywał. Takie rzeczy się czuje i już. A Ann? Ona, również kochała go z całego serca. Zazdrościła przez jakiś czas przyjaciółce, że ma takiego Thomasa, który ją kocha, jest z nią mimo wszystko, zawsze i wszędzie, ale kiedy poznała Gregora, zaczęła jej współczuć, że nie ma przy sobie takiego Gregora, którego ma ona. Kiedy dowiedziała się o ciąży, szczerze sama przed sobą przyznała, że nie chce tego dziecka, ale wierzyła, że Gregor przyjmie tą wiadomość dobrze; lepiej niż ona.

-Idę…- szepnęła na ucho Ann swej przyjaciółce. Czuła się jakby szła na pożarcie lwów. 

-Idź!- uścisnęła ją i posłała uśmiech od ucha do ucha.- Widzimy się w hotelu. Trzymam kciuki!

I Vanessa została sama. Sama, pośród tłumu nieznanych jej ludzi. Jej zmora już ją dopadła. Wyrzuty sumienia i głos sumienia, że nie powinna tak postąpić. Dlaczego nie odzywali się kiedy tak upijała się podczas pobytu w Niemczech? Ale nie… Nie ma sensu do tego powracać. To już było oddzielone grubą kreską. Nie może oglądać się już w tył. Spacerowała jeszcze potem długi czas po ulicach. Było już późno, ulice były opustoszałe. Wsłuchiwała się w głuchą ciszę Klingenthal. Dużo myślała. Stawiała sobie pytanie: „Co dalej?”. Właśnie. Dobre pytanie…

-Kocham cię!- usłyszała. Znała doskonale ten głos i wypowiadane słowa przez właściciela. Tak wiele razy to słyszała, tak doskonale znała właściciela owego głosu. Przez chwilę pomyślała, że te słowa skierowane są właśnie do jej osoby. Obróciła się na pięcie, a jej usta właściwie same wykrzywiły się w uśmiech. Na wprost siebie zobaczyła Thomasa i Caroline, trzymających się za rękę i złączonych w namiętnym pocałunku. Stała i wpatrywała się w parę, a oni widocznie nie zauważyli jej obecności, gdyż nawet im się nie śniło przerwać swych czułości. Stała jak słup soli, obserwując  dokładnie parę przed

sobą. Chciała odwrócić wzrok, ale nie potrafiła. Nawet ani razu nie mrugnęła.  Poczuła bolesne kłucie w sercu. Mimo, że już pogodziła się z losem, nadal bolało. Nie wyobrażała sobie, że ktoś może dotykać jej Thomasa. Właściwie już nie „jej”. Przestał nim być już dawno, ale mimo, że była tego w pełni świadoma, bolało.  Tak cholernie bolało… Widok Thomasa w objęciach innej, był kiedyś jej najgorszym koszmarem. W końcu Morgi i Caroline, oderwali się od siebie. Thomas i Van patrzyli sobie chwilę głęboko w oczy. Dziewczyna miała ochotę uronić kilka łez, ale nie teraz. Nie przy nim. Na to nie mogła sobie pozwolić. Zachowa resztki godności i honoru, o które tak ciężko musiała walczyć.

-To ta twoja była?- zapytała Caroline, widząc jak chłopak i szatynka przed nią, stoją i wpatrują się w siebie, nic nie mówiąc. W ich spojrzeniach zobaczyła coś niezwykłego… Innego… Dziwnego…

-Grzeczniej, proszę!- odgryzła się Van, wyrywając się z transu, w którym trwała przed momentem z Morgim.

-Znalazła się!- zaśmiała jej się prosto w twarz.

-Dziewczyny przestańcie!- zabrał głos Thomas.- Cari, chodźmy…- chwycił dziewczynę za rękę i próbował odciągnąć, lecz ta się nie dała i z premedytacją na oczach Van, jeszcze raz pocałowała namiętnie blondyna. Nawet jeszcze bardziej drapieżnie niż niedawno.

-Widzisz? Tak się to robi!- zabrała głos ponownie.- Jesteś żałosna, nie dziwię się, że cię rzucił.

-Zamknij się wreszcie!- krzyknęła na całe gardło Vanessa, która próbowała przełknąć jakoś gorzkie łzy.- Chłopaki zawsze wybierają puste lalunie!- odgryzła się.- Ale zobaczysz…- zrobiła krótką przerwę, by złapać wystarczającą ilość powietrza, aby jej głos się nie łamał.- I wspomnisz moje słowa, Thomas.- tym razem zwróciła się do zakłopotanego blondyna, któremu w oczach widniało przerażenie.- Nigdy w życiu nie będziesz z nią szczęśliwy. Ona nie jest typem, który jest stały w uczuciach i potrafi się ustabilizować. Teraz może ci się to podobać, ale potem zobaczysz, że będziesz miał dosyć.

-Świetne!- cała trójka usłyszała nieznajomy głos męski, który nie należał do żadnego z nich. Wtedy zza rogu wyłonił się mężczyzna z aparatem. Szybko domyślili się, kim może być ów nieznajomy. Rządny sensacji paparazzi. Zaczął uciekać. Thomas rzucił się w pościg za nieznajomym. Vanessa i Caroline stały osłupiałe. Wiedziały co to znaczy dla nich w praktyce. Jak teraz miało wyglądać ich życie? To będzie koszmar…. Powoli niszczący ich, koszmar…

__________________

No to proszę. ;*

Siódemka specjalnie dla Andżeliki Kowalczyk

z difficult-love-austria. <3

Mam nadzieję, że Cię nie zawiodłam. ;*

Czytasz? Komentuj! :D

Buziaki, kochane. ;*