Dziewiętnaście.

„Nie chodzi o to,

że nie ufam miłości.

 Chodzi o to,

że ja już nie wiem co to jest miłość.”

•••

Całą noc nie spała. Buzowały w niej skrajne emocje. Z jednej strony wiedziała, że musi wyjechać, ale z drugiej- to wiązałoby się z zostawieniem Karla, a było im tak dobrze. Wspaniale… Wyjazd oznaczałby zburzenie wszystkiego, co tak długo budowała. W co włożyła tyle wysiłku i starań. Ale czy może zostawić Ann samą? Odpowiedź była jedna. Nie. Kiedy Gregor wyjedzie na zawody, Ann zostanie całkiem sama a w jej stanie tak stać się nie może. Jej ciąża była zagrożona a na dodatek przyplątała się jeszcze po drodze choroba, która całkowicie mogła wykończyć dziewczynę, jak i również dziecko. Została postawiona między młotem a kowadłem. Najgorsze było to, że ani serce, ani rozum nic jej nie podpowiadały. Była całkowicie zagubiona. Rwało ją do Austrii, ale pragnęła zostać w Niemczech.  To, że przyjaźń była ważniejsza niż miłość, nie miała żadnych wątpliwości po długich przemyśleniach. Przy Ann musiała być tak czy siak. Tak właśnie robią przyjaciele. Ale co z Karlem? Zdawała sobie sprawę, jak wyglądają związki na odległość. Bardziej ranią i oddalają dwójkę ludzi od siebie. Nigdy nic z nich nie wychodziło, a ostatnie czego chciała, to właśnie ranić Karla. Nawet czas nie był po jej stronie, gdyż musiała już zaraz powiedzieć o tym, że z ich związku nici, już dziś. A może to lepiej? Nie myślała ani nie zamartwiała się tak bardzo niżby czekała z tym parę dni więcej. Z czasem scenariuszy i wątpliwości w jej głowie przybywałoby a to nie jest dobre, a wręcz szkodliwe. Bardziej zawsze wszystko komplikuje. Na dodatek, telefonami ciągle dręczyła ją ciotka, która prosiła aby Vanessa przyszła do nich i porozmawiała z Andreasem, który stracił wszelakie chęci do życia. Był właściwie cieniem człowieka. Z ciekawego świata, radosnego chłopaka, nie zostało już prawie nic. Czuł się kompletnie upokorzony i zażenowany tym co czuł do Vanessy. Nie umiał już sobie z tym radzić. To wszystko wymknęło się z jego kontroli. Powoli dochodziło do tego, że nawet skoki przestały go cieszyć. Ale Van nie wiedziała jednak czy jest na to wszystko gotowa. To również nie należało do najłatwiejszych rzeczy, które musiała zrobić. Dziwnie było jej spoglądać na Andreasa, kiedy wiedziała, że chłopak odczuwa do niej jakieś inne, może chore, uczucia. A na dodatek o mało co przez niego nie straciłaby Karla… Nie miała pojęcia, czy potrafi wybaczyć…

-Jesteś dla mnie ważny…- zaczęła niepewnie z samego rana. Jej głos łamał się, serce biło jak oszalałe. Kompletnie nie przypomniała siebie, co oczywiście dostrzegł Karl, ale nie przerywał dziewczynie jej monologu. Widział, ile wysiłku sprawiało jej wypowiedzenie kolejnych słów.- Z Ann nie jest najlepiej… Muszę się nią zająć. Oprócz mnie nie ma nikogo. Nikogo, oprócz Gregora, który przecież wyjeżdża na konkursy… Ann nie pozwoli mu zrezygnować i wiem to ja oraz sam Gregor… Z tego wychodzi, że muszę wyjechać…- wykrztusiła ledwo ostatnie zdanie. Zaraz po tym po jej policzkach spłynęły łzy. Nie potrafiła ich powstrzymać, chociaż bardzo chciała.

-Na jak długo?- zapytał sparaliżowany chłopak. Nie miał pojęcia czego się może spodziewać. Bał się, że spełni się jego najgorszy koszmar… On nie może stracić Vanessy. Sam nie wiedział, czy teraz potrafiłby bez niej normalnie żyć…

-Nie chcę cię ranić takim związkiem na odległość, zwłaszcza, że nie wiadomo na jak długo będę musiała wyjechać…- łzy ponownie uwolniły jej się spod powiek.- Zapomnijmy… Ułóżmy sobie życie na nowo…- wybuchła jeszcze większym płaczem. Sama nie mogła uwierzyć, że ona to mówi. Ale musiała… Musiała… Chłopak przytulił ją delikatnie, lecz z niezwykłą czułością do siebie, może już ostatni raz.

-Rozumiem…- szepnął jej na ucho. Tak naprawdę nie rozumiał, ale po co miał robić dziewczynie przykrości na pożegnanie? I tak było jej trudno. Chciał jej dobra tak samo, jak ona chciała jego. - Ale nie zapomnę, Van…- szepnął po raz kolejny.- Nie chcę.- wyznał. Po tym, złączyli się, po raz kolejny i już ostatni, w namiętnym pocałunku, z którego każde z nich próbowało wyrwać jak najwięcej się da. Szybko potem spakowała swoje rzeczy i jak najszybciej pragnęła stracić z oczu Karla. Widziała zawód w jego oczach, który tak bardzo kłuł ją w serce. Nawet nie kryła swoich łez przy chłopaku. Nie potrafiła. Doszła do wniosku, że musi przede wszystkim porozmawiać z Andreasem i pozamykać wszystkie swoje sprawy. Nie mogła tego tak zostawić. Z opowiadań jej ciotki wynikało, że chłopak bardzo cierpiał. Może tak samo jak ona teraz? A na dodatek nacisk ze strony ciotki rósł, co również przyczyniło się do tego wszystkiego, co zamierzała zrobić. Była właściwie bez możliwości wyboru.

-Mogę?- zapytała, uchylając delikatnie drzwi pokoju chłopaka. Siedział akurat przed laptopem, słuchając jakiejś dziwnej, smętnej muzyki. Podniósł wzrok i przemierzył nim dokładnie dziewczynę od stóp do głów a zaraz po tym znów wrócił do swego wirtualnego świata. Westchnęła. Czyli jednak nie będzie tak łatwo, jak miała nadzieję… To nie ułatwiło sprawy, bo już na wstępie czuła, że chłopak życzy jej wszystkiego co najgorsze. Ale co zabolało go najbardziej? Że wtedy, kiedy on jej wszystko wyznał, Vanessa nie porozmawiała z nim otwarcie, lecz uciekła i wiodła dalej swoje szczęśliwe życie z Karlem, nawet się do niego nie odzywając.

-Andreas…- zaczęła przysiadając się do chłopaka.- Simsy? Serio?- odbiegła od tematu, widząc w co gra chłopak.

-Życiowa gra.- burknął urażony.- Tutaj nikt nikogo nie odrzuca…

-Mniejsza z tym…- otrząsnęła się.- Nie uważasz, że powinniśmy sobie coś wyjaśnić?

-Nie.- powiedział szybko i zdecydowanie. Nie miał najmniejszej ochoty rozmawiać z dziewczyną.

-Ale ja uważam, więc uważnie mnie teraz posłuchaj.- zamknęła mu na siłę laptopa, widząc, że chłopak puszcza koło uszu jej słowa.- Słów nie da się cofnąć, wiem. Jednak ja wiem, że ludzie mówią czasami  różne rzeczy pod wpływem chwili. Nie chcę tracić takiego przyjaciela jak ty…

-Będziesz potrafiła udawać, że nic się nie stało?- po raz drugi dziś spojrzał na nią. Nie wierzył wcześniej, że kiedykolwiek będzie jeszcze normalnie rozmawiać z Vanessą. Może dlatego zamknął się tak przed wszystkim? Uważał, że to co powiedział, wszystko skreśli a okazało się całkowicie inaczej.

-Tak.- powiedziała pewnie, po czym widząc spojrzenie chłopaka, które wyrażało, że i on idzie na ten układ, przytuliła go do siebie. Nie chciała tego. To był czysty odruch. Było po tym niezręcznie i może trochę wstydziła się swojego czynu, ale ten gest uświadomił dosadnie Andreasowi, że nic w ich relacjach nie jest stracone.

-Dobra, dosyć tych czułości…- oderwał się od dziewczyny. Nie wiedział czy potrafi się jeszcze w pełni panować nad sobą przy dziewczynie.

-Wyjeżdżam…- wyznała smutno. Nie potrafiła jednak opanować smutku, który nią szargał. Łzy mimowolnie uwolniły się spod jej powiek. Nie chciała wyjeżdżać. W Niemczech miała wszystko, czego tylko potrzebowała. Musiała. Robiła to wyłącznie z poczucia obowiązku i miłości, którą kochała swoją przyjaciółkę.- Także możesz się cieszyć, bo zerwałam z Karlem.

Oczy chłopaka rozbłysnęły. Był pewien, że wyjazd nie będzie przeszkodą w związku Karla i Van. Mimowolnie, uśmiechnął się lekko. Zwieszona głowa w dół dziewczyny, nie dostrzegła jednak tego gestu. I dobrze… Jej reakcja nie byłaby za dobra… Wstydził się, że cieszy się z rozstania Vanessy, ale to uczucie było silniejsze niż on. Wstał gwałtownie i zaczął krążyć po pokoju. W jakiś sposób musiał dać upust uczuciom.

-Czyli wracasz do Austrii?- zaczął.

-No tak…- odpowiedziała ponuro. Kiedy obserwowała zachowanie chłopaka, które było naprawdę dziwne, odnosiła nieopanowanie wrażenie, że chłopak tak właśnie zareagował na wieść o jej zerwaniu z Karlem. Ucieszył się… Była na niego zła. Miała go za przyjaciela, a czy przyjaciele tak postępują? Takie uczucie towarzyszyło jej aż do samego dojazdu do Austrii. Wracała do kraju z duszą na ramieniu. Miała nieopanowane wrażenie, że tyle się tutaj przez te parę miesięcy pozmieniało… Albo może to ona była teraz innym człowiekiem? Bezpośrednio pojechała do domu Ann i Gregora. I chyba to okazało się dobrze postawionym krokiem, prawdopodobnie, ratującym jej życie.  On wiedział doskonale, że Vanessa wraca do Austrii. Znał każdy jej krok. Teraz już był pewien, że nie zawaha się posunąć do niczego…

            -Van!- krzyknęła Ann, na widok przyjaciółki, stojącej w jej drzwiach z walizkami w rękach. Wiedziała co to oznacza. Ona wróciła. Wróciła… Czyżby z jej powodu? Jeśli tak, będzie się czuła niezręcznie. Doskonale wiedziała, że jej przyjaciółka była w Niemczech bardzo szczęśliwa. To właśnie tam znalazła to, czego potrzebowała do szczęścia. Vanessa podeszła z uśmiechem do przyjaciółki, która leżała na kanapie w salonie, i uścisnęła ją mocno. Nie dała poznać, że czuje w głębi duszy czarną rozpacz.

-Ktoś krąży wokół domu…- powiedział po jakiejś chwili Gregor, nerwowo wyglądając przez okno. Zaraz po tym wyciągnął telefon i zadzwonił po policję. Cała trójka wiedziała kim może być ów nieznajomy. Vanessa nie mogła sobie wybaczyć, że naraża Ann i Gregora. On ciągle nie dał sobie z nią spokoju… Jak mogła w ogóle tak pomyśleć, że ma już spokój? Teraz doszło do niej, że jednak słusznie opuściła Karla. Gdyby jemu czy komuś z jego rodziny coś się stało, nigdy by sobie tego nie wybaczyła. Łzy szybko napłynęły jej do oczu. Drżała i niemiarowo oddychała. Doznała po prostu szoku. Już chyba odzwyczaiła się od przeświadczenia, że ktoś czeka na jej śmierć. Ann widziała reakcję przyjaciółki. Objęła ją ramieniem. Sama nie rozumiała jakim cudem on mógł znać każdy ruch Vanessy. To wszystko było niedorzeczne. Trudne do uwierzenia…

            Policja przyjechała po dziesięciu minutach, przygotowana na wszystko. Udało się. Złapali go. Vanessa obserwowała całą akcję policyjną przez okno. Nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się z jej przyczyny.  Wyprowadzali go akurat do radiowozu, kiedy nie wytrzymała i wybiegła za policją, która prowadziła skutego mężczyznę. Musiała wiedzieć kim on był. To było silniejsze niż ona. Musiała spojrzeć w jego oczy. Dowiedzieć się w końcu kim On jest… Wybiegając, trzasnęła drzwiami. Twarze policjantów, jak i samego nieznajomego, odwróciły się. Stanęła oniemiała. Znała mężczyznę, którego właśnie prowadziła policja. Doskonale znała. Znał ją od dziecka… Ona znała go od dziecka… Tym bardziej w jej głowie pojawił się jeszcze większy chaos.

______________________________

Oddaję Wam już dziewiętnasty rozdział. ;))

Mam skrytą nadzieję, że nie uśpiłyście się w trakcie czytania. ;D

Następny rozdział pojawi się w piątek. ;]

Wiem, że może to i trochę długo, ale tak się składa,

że w tym tygodniu będę pisała egzaminy…

Zatem nie będę miała pewnie nawet głowy nic dodać…

Wszystkim, którzy również będą pisać egzaminy

życzę POWODZENIA! ;**

Buziaki. ;**