Piętnaście.

„Sens życia tkwi w oso­bach,

które są dla nas całym życiem.”

•••

            Szarpała się i dzielnie stawiała opór napastnikowi, lecz jej siła była niczym w porównaniu do oprawcy. To był przecież potężny i rosły mężczyzna… Powoli opadała z sił. Próbowała jeszcze krzyczeć i wołać o pomoc, ale nikogo nie było w pobliżu. Ciągnął ją coraz bardziej w pobliskie zarośla, których nie brakowało wokół hotelu. Pragnął jednego- jej śmierci. Tylko ona została do zrealizowania własnego, wewnętrznego spełnienia. Zostawił ją na koniec, nie bez przyczyny. Nienawidził jej. Pragnął, by bała się, czekała na śmierć, nie mogła normalnie funkcjonować. I właściwie swój cel osiągnął…

            Dowiedział się, że Vanessa przyjechała na konkurs do Oberstdorfu, całkiem przez przypadek. Był trochę zawiedziony, że nie odwiedziła go. Wziął sprawy w swoje ręce. Sam postanowił pofatygować się do dziewczyny. Tęsknił za nią. Wielokrotnie chciał wybrać się do Austrii, ale wstydził się. Nieśmiałość, była jego najgorszą cechą. Ale może też ona czyniła go takim niezwykłym?  Dzwonił, również nie raz, nie dwa, a ona nie odbierała. Zaczął się martwić. To nie było w stylu Van. Może stało się coś złego? Ale dręczyła go również myśl, że może nie chciała z nim rozmawiać; tak po prostu urwać kontakt. Musiał wiedzieć na czym stoi. Od Andreasa dowiedział się gdzie pomieszkuje te dwa dni dziewczyna. Wtedy nie miał wątpliwości, że musi się do niej wybrać. Będąc w połowie drogi, usłyszał, że ktoś z oddali krzyczy. Zaczął biec. Poznawał ten głos, który tak żałośnie wołał o pomoc…

            Poczuła, że siła napastnika traci na swojej sile. Puścił ją i zaczął uciekać. Dopiero teraz spostrzegła się, że ktoś krzyczy jej imię. Od razu poznała ciepły ton głosu Karla. Padnięta, zapłakana i roztrzęsiona, podbiegła do chłopaka, wpadła mu w ramiona i wtedy opuściły ją wszystkie emocje, wraz z pozostałościami sił. Nie mogła uspokoić swego płaczu. Nie miała nawet pojęcia co o tym wszystkim myśleć. Tak mało brakowało… Wiedziała jedną, jedyną rzecz- Karl był jej aniołem. Gdyby nie on… Nie żyłaby już. Ciągle miała przed oczyma oczy mężczyzny, który ją zaatakował. Znała je. A przynajmniej tak jej się wydawało. Odrzucała jednak tą myśl, gdyż uznała to, że jest to całkiem niedorzeczne. I zapewne takie było… Ale czy na pewno?

-Chodźmy do hotelu…- powiedział, nadal mocno przytulając do siebie roztrzęsioną dziewczynę. Gdy zobaczył ją i mężczyznę, który się z nią szarpał, chwilowo zamarł. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Myśl, że ktoś mógłby skrzywdzić Vanessę… Cieszył się, że zachował zimną krew. Teraz, nie wiedziałby czy uczynił by tak samo, jak jeszcze przed momentem.

-Dziękuję…- powiedziała do chłopaka, kiedy już znajdowali się w hotelu a dziewczyna trochę uspokoiła się.- Gdyby nie Ty, już bym chyba nie żyła…- westchnęła, patrząc w drewnianą podłogę. Dopiero teraz tak naprawdę odczuła na własnej skórze jak ten człowiek jest niebezpieczny. Jasne, wiedziała to wcześniej, ale teraz boleśnie się o tym przekonała.  Gdyby nie Karl… Nie żyłaby i taka była prawda. Potrafiła o tym myśleć. Zdawała sobie z tego sprawę i całkowicie nie miała pojęcia co mogłaby zrobić, aby poczuć się bezpiecznie. Choć chwilę… Jedna, krótka chwila bezpieczeństwa… Oddałaby za nią wszystko…

-Nie mów nawet tak!- szybko zaprzeczył Karl. Nie dopuszczał do siebie myśli, że ktokolwiek mógłby zranić Vanessę. Nie miał pojęcia czym mogła komukolwiek i czymkolwiek zawinić. Była przecież taka dobra, bezradna, może pogubiła się parę razy, ale nie była jakimś bandytą, na którego należy polować.- Co zamierzasz robić?- zapytał, chyba mając nawet świadomość, że dziewczyna sama tego nie wie.

-No, wracam do Austrii.- tego była pewna. Nie mogła wiecznie uciekać od problemów. Wierzyła, że policja przyzna jej jakąś ochronę i będzie mogła przynajmniej czuć się we własnym domu bezpiecznie. Teraz tylko wiara ją trzymała przy życiu…

-Przenieś się do Niemiec.- powiedział szybko, ledwo łapiąc oddech. Naprawdę był tym wszystkim strasznie przejęty.- Zamieszkasz u mnie. Pomogę ci znaleźć jakąś pracę.

-Nie.- powiedziała pewnie, patrząc chłopakowi głęboko w oczy. Dotarło do niej, jak bardzo Karl się o nią martwi. Już dawno się tak nie czuła. Dawno nie zaznała tego uczucia, że może być ważna i naprawdę kochana –choć to może za duże słowo- przez innego mężczyznę. Zbliżyła się do niego. Ponownie naszła ją dziwna ochota złożenia pocałunku na ustach Karla. Musiała jakoś dać upust wszelakim emocjom. To co odczuwała będąc u boku chłopaka było dziwne. Przynajmniej dla niej. Powstrzymała się ostatecznie od czynu, po którym znów mogłaby odczuwać wstyd. Gdyby Karl chciał tego samego, już dawno między nimi coś by zaiskrzyło. Usłyszeli pukanie. Do pokoju weszła Ann, której serce w piersi było jak oszalałe. Kiedy zobaczyła Karla, który prowadził zaszokowaną Vanessę, coś w niej pękło. Poczuła, że jest żałosna. Że przez nią omal jej przyjaciółka nie zginęła… Nie udało jej się zrealizować swojego planu. Dlaczego tak to jest, że kiedy ktoś czegoś bardzo chce i stara się to osiągnąć, wszystko musi pójść nie tak jak powinno? Nie wszystko da się usprawiedliwić dobrymi chęciami…

-Vanessa… Strasznie przepraszam…- wydukała, przysiadając się do przyjaciółki.

-To przecież nie Twoja wina…- powiedziała, lecz jej głos nadal się łamał.- Rozumiem, że w takim tłumie nietrudno jest się zgubić.

-To nie tak jak myślisz…- przymknęła powieki, wzięła głęboki wdech i postanowiła wyznać przyjaciółce prawdę.- Zobaczyłam, że za nami od jakiegoś czasu kręci się jakiś mężczyzna, więc pomyślałam, że jeśli się odłączy to on pójdzie za mną, nie za Tobą.- Szatynka spojrzała na Ann, niedowierzając.- Mnie by przecież nic nie zrobił… Bałam się po prostu o Ciebie.

-Ann!- wykrztusiła.- Jak on mógłby nas nie rozpoznać?! Jak?! Jestem szatynką a Ty blondynką!- podniosła głos.- Nawet nie masz pojęcia jakie to było lekkomyślne! Co Ty sobie w ogóle wyobrażałaś?! Naprawdę musisz zawsze postępować jak stereotypowa blondynka?!

-Zawsze…- powtórzyła cichutko Ann, po czym wyszła chwiejnym krokiem z pomieszczenia.

Następny dzień:

            Nadszedł dzień, którego Vanessa bała się najbardziej. Dzień wyjazdu. Dzień powrotu do domu. To było równoznaczne z tym, że po powrocie będzie musiała zmierzyć się z tym wszystkim oko w oko, „face to face”. Nie było innego wyjścia. Sama myśl o tym, paraliżowała ją. Owszem, wspierała ją Ann, jednak ona miała już powoli tego dosyć. Zwłaszcza, że atmosfera między nimi po ich kłótni była nadal inna niż była wcześniej. Padło trochę słów za dużo… Na dodatek ciągle czuła, że niepotrzebnie dostarcza jej zmartwień; że przez nią psują się jej kontakty z Gregorem, który ciągle powtarzał jej, że musi teraz nie tylko dbać o siebie, ale też o ich, nienarodzone jeszcze, maleństwo. Chciał jak najlepiej a i tak spływała na niego fala krytyki Ann.

-Teraz nie zdążysz mi uciec.- usłyszała za sobą. Doskonale znała ten głos. Wręcz można powiedzieć, że na pamięć. Z jego właścicielem spędziła dobre kilkanaście lat swojego życia, na których teraz sama myśl, ją obrzydza. Odwróciła się, kryjąc swój zawód, że jednak nie zdążyła się schować przed Thomasem. Spojrzała na niego pytającym wzrokiem.

-Nie wiem o czym mówisz…- rzuciła obojętnie, zarazem kłamiąc. On doskonale wiedział kiedy Vanessa kłamie. Znał ją lepiej, niż samego siebie. Ostatnie co potrafiła, to kłamać. I on to wiedział, ona też, ale jeszcze miała nadzieję, iż nie da chłopakowi tego uczucia triumfu.

-Ciągle mnie unikasz.- przysiadł się do dziewczyny, która obecnie znajdowała się w holu hotelowym, czekając na swoją przyjaciółkę, która miała jeszcze coś do załatwienia w recepcji.- Nie chcę, żeby tak wyglądały nasze kontakty…- dotknął z niezwykłą czułością jej dłoni. Zerwała się. Spodziewałaby się wszystkiego, ale na pewno nie tego od strony chłopaka. Przecież taki czas, w którym właśnie w taki sposób ją dotykał, minął. Dawno minął. Bezpowrotnie.

-Odejdź ode mnie!- wycedziła a w jej oczach zebrały się łzy. To był jej brat. Obrzydzało ją każdy jego dotyk, nawet spojrzenie. A na dodatek, w głębi duszy zazdrościła mu, że to z ich dwójki, to wszystko musiał spotkać akurat ją. To właśnie ją nienawidziła własna matka; widziała w niej odosobnienie zdrady małżeńskiej. To niszczyłoby każdego człowieka kawałek po kawałku, jedną komórkę ludzkiego ciała, po drugiej, a Vanessa miała również inne problemy. Te były jedynie wierzchołkiem góry lodowej.

-Spokojnie…- zbliżył się do niej jeszcze bliżej niż był przed chwilą. Vanessa nie miała nawet możliwości wyrwania się z objęć blondyna, gdyż aż z taką siłą ujął ją w pasie.- Brakuje mi ciebie…- mówił, gładząc jej policzek.- To co zrobiłem było niewybaczalne, ale to co teraz mówię jest czystą prawda…- i nie kłamał. Naprawdę brakowało mu Vanessy. Kochał ją. Żałował jedynie, że zdał sobie sprawę z tego dopiero wtedy, gdy Caroline dała mu ostatecznego kosza. Był pewien, że skoczkini była jedynie zauroczeniem, chwilą zapomnienia, krótkim zafascynowaniem, któremu nie umiał się oprzeć. Żadna nie była taka jak Vanessa. Wyjątkowa. Wyrozumiała. Przyjaciółką, a zarazem kochanką. Ujął dłońmi jej twarz, po czym delikatnie i czule złożył na ustach dziewczyny pocałunek, o którym już tak dawno marzył.

-Kocham cię…- wyszeptał tak cicho, że tylko ucho dziewczyny mogło dostrzec jego słowa. Natomiast, wewnątrz Vanessy nastąpiło wewnętrzne trzęsienie ziemi. Może ona nadal coś czuła do Thomasa? I to jakieś duże, ogromne uczucie? Może odważy się znowu spróbować z nim stworzyć szczęśliwy związek? Prawdę o pochodzeniu Van, znała przecież tylko ona, matka Thomasa oraz Ann, której Vanessa i tak starała się oszczędzić większych szczegółów. Było dużo do wygrania… Czemu nie spróbować?

_______________________________

Mam nadzieję, że tym razem nie wyszło tak tragicznie, bo ten rozdział jakoś

podejrzanie za dobrze mi się pisało. ;))

Komentujcie!

Buziaki. ;*
P.S.: Zapraszam Was moje kochane na duet mój oraz
Ann! Jeszcze raz zapraszam. ;*