Trzynaście.

„Ni­by wiesz kim jes­teś, ale to in­ni we­ryfi­kują twoją wartość...”

•••

            Wpadła do pierwszego lepszego sklepu, gdzie mogła znaleźć jakąkolwiek gazetę. Ludzie ze zdziwieniem patrzyli na nią, kiedy przeglądała gazetę po gazecie, niezdarnie ocierając łzy spływające po jej policzku.  Szukała, ale znalazła… Znalazła to, co przypuszczała. To czego się tak bardzo bała… To o czym już właściwie sama zapomniała. W jednym z brukowców, wielkimi literami było napisane: „Zawirowania miłosne Morgiego! Vanessa vs. Caroline”. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. To co widziała nie było prawdą… To nie mogło się dziać naprawdę… Nie mogło… Nie sądziła, że Jakob może posunąć się do czegoś takiego. I jeszcze te zdjęcia w gazecie, całkiem wyrwane z kontekstu…

            Jej życie nie wyglądało normalnie od tego czasu. Gdziekolwiek szła, czuła, że spojrzenia ludzi skierowane są właśnie na jej osobę. A może była jedynie przewrażliwiona na tym punkcie? W pracy złośliwie dokuczali, dogryzali jej; w internecie widziała swoje zdjęcia i artykuły, które nie kryły w sobie nawet ziarnka prawdy. To sprawiło, że całkowicie zamknęła się w sobie. Przestała wychodzić z domu, urwała kontakt ze znajomymi, nawet od telewizji czy komputera, trzymała się z dala. Odwiedzała ją Ann, lecz nawet ta nie potrafiła do niej dotrzeć. Nawet Thomas kilkakrotnie próbował swoich sił i chciał spotkać się z Van, ale ta umiejętnie tego unikała. Czy obwiniała go za ten artykuł? Raczej nie… To nie on przecież go opublikował.

-Wstawaj!- rzuciła pewnego dnia Ann i odsuwając żaluzje, wpuściła do pokoju Van trochę światła i życia, którego tak dawno nie było w pomieszczeniu. Zaraz po tym chwyciła torbę i zaczęła pakować rzeczy dziewczyny. Właściwie nic nie mówiąc.

-Co Ty robisz?- zerwała się Vanessa, widząc co wyprawia jej przyjaciółka.

-Jadę z tobą do Oberstdorfu.- powiedziała ze stoickim spokojem, skupiając się na tym, co ma jeszcze spakować. Inaczej nie umiała pomóc przyjaciółce. To był jej ostatni pomysł… Ostatnia szansa… Jeśli polegnie w walce o przyjaciółkę, zawsze będzie miała to sobie za złe. Vanessa patrzyła na nią martwymi oczami. Nie miała najmniejszego zamiaru protestować. Nie miała sił. Pragnęła odbębnić te zawody i wrócić znowu do swojego domu i ponownie rozpocząć swe nędzne życie.  Ann, otworzyła zdecydowanym ruchem jedną z szafek, gdzie miała nadzieję, że znajdzie piżamę, lecz nie znalazła tam tego co zamierzała. W szafce znajdowały się puste butelki po napojach alkoholowych. Ann spojrzała na Van niedowierzając w to co znalazła. Chwyciła jedną z butelek i rzuciła nią mocno o podłogę, po czym usiadła pośród potłuczonego szkła i zaczęła płakać. Czuła się jakby straciła przyjaciółkę i to z własnej winy… Vanessa przysiadła się do niej. Nie miała pojęcia co może powiedzieć. Jak się usprawiedliwić… Nic nie wiedziała.  Ann, nie przestawała płakać.

-Jestem żałosna…- wyszlochała blondynka.- Nawet nie potrafię pomóc własnej przyjaciółce!- wyrzuciła z siebie. Vanessa wiedziała, że to nieprawda, ale nadal nie potrafiła nic powiedzieć. Nie chciała, aby Ann aż tak bardzo przejmowała się nią, lecz raczej było to niemożliwe. Pojechała zatem z przyjaciółką na zawody do Obersdorfu. Próbowała przynajmniej stwarzać pozory, że się zmieniła, lecz kiedy dostrzegła wyrazy twarzy ludzi na jej widok, bądź nawet skoczków, pękała.  Czuła się jak eksponat w muzeum. Na dodatek, ciągle uciekała przed Thomasem. Bała się, że może wydarzyć się jakaś sytuacja, którą ktoś może zobaczyć. I tak historia zatoczy swe koło…

            -Pożegnaj się z rodzicami, maleńka.- usłyszała  w słuchawce telefonu ten tajemniczy głos, który kazał jej przyjść wtedy na cmentarz. Zbladła. On mówił tak… Tak pewnie… Sparaliżowana stała na środku ulicy, pośród tłumu ludzi, którzy zmierzali w to samo miejsce, co ona- na skocznię. Ann wystraszyła się a Van nadal stała jak kamień. Położyła jej rękę na ramieniu.

-Vanessa…- przemówiła.- Co jest?- drżała.

-Ja…- zaczęła, lecz nie dokończyła, gdyż od razu pobiegła do samochodu i rzuciła się do powrotu do domu.  Jechała nie oszczędzając pedału gazu. Gdy dotarła do Austrii, nie była nawet w stanie bez upadku, przejść od podjazdu do drzwi. Nogi zupełnie odmówiły jej posłuszeństwa. Czuła jakby jej ciało było z galarety.

-Mamo! Tato!- krzyczała, wpadając do domu. Nerwowo wchodziła z jednego pomieszczenia do drugiego. Jej rodziców nie było w domu. Wycieńczona, przewróciła się na środku salonu, po czym nie miała siły się już nawet podnieść. Łzy nieustannie wydobywały się spod jej powiek. Telefon ponownie zadzwonił. Odebrała resztkami sił.

-I co? Spóźniłaś się?- usłyszała, po czym wypuściła telefon ze swoich sztywnych rąk. Ciągle odnosiła wrażenie, że jest obserwowana i ktoś dokładnie zna jej każdy ruch. Zupełnie tak, jakby była zwierzątkiem zamkniętym w klatce, a w głowie ciągle odpijały się dwa słowa: „Spóźniłaś się?”…

_______________________

Do katastrof Was już moje kochane raczej zdążyłam 

przyzwyczaić przez ostatni czas, niestety…

Buziaki. ;**