Siedemnaście.

„Miłość sa­ma w so­bie jest "nie do pojęcia",

ale dzięki miłości możemy "pojąć wszystko".”

•••

            Zaśpiewać miała właśnie o tym, jakie życie jest piękne i beztroskie;  miłość wspaniała, a problemy nie istnieją. Ale to była nie prawda…  To tylko tani banał, który wmawia się innym ludziom, aby oni sami mogli w to uwierzyć…  Kiedy śpiewała wyrażała własne uczucia. Właściwie to w tym wszystkim podobało jej się najbardziej. Sam fakt, że kiedy zaśpiewa coś od serca, poczuje lekkość w sercu. A co odczuwała teraz? Co można odczuwać, kiedy usłyszy się słowa „jesteś potworem”, wypowiadane z ust tak ważnego dla ciebie człowieka? No właśnie…  Chłopaki z zespołu zaczęli grać. Spróbowała wydobyć z siebie chociaż jeden dźwięk, ale wyszło na to, że jedynie cienko zapiszczała. Zespół przestał grać. Chłopaki ze zdziwionymi minami spoglądali na zapłakaną dziewczynę. Schowała twarz w dłoniach. Łzy same wydostawały się spod jej powiek. Goście w restauracji czekali z niecierpliwością, jednak nikt nic nie mówił. Na sali panowała cisza, przy której można by było usłyszeć nawet mysz, która przeleciałaby przez środek lokalu. Nikt nie wiedział, co dzieje się z Vanessą. Ona sama nawet tego nie wiedziała. Nadal próbowała opanować jakoś łzy. A z tym nie jest wcale tak łatwo… W końcu zebrała się w sobie i podniosła głowę. Łzy spływały jej po policzku. Wpatrywała się w kompletnie nieznajomych jej ludzi, szukając jakiegoś natchnienia, który pchnąłby ją do przodu. Pozwolił i dał motywację, aby zrobić coś pożytecznego. Nagle, jakby spod ziemi wyrósł Karl, który pokazywał jej zaciśnięte kciuki. Uśmiechał się do niej. Tak ciepło. Tak radośnie. Wspaniale. Wyjątkowo. Wiedział, że nie jest dobrze, ale nie dał tego poznać dziewczynie. Chciał jej dać przynajmniej nadzieję, że to wszystko da się jeszcze naprawić. I udało mu się w stu procentach.

-Co jest ciągle obecne w naszym życiu?- zaczęła ochrypłym głosem.- Miłość.- odpowiedziała na pytanie, zadane przez nią samą.- Ta miłość, którą obdarowujemy każdego. Ukochanego, brata, siostrę, rodziców… To ona sprawia, że chce nam się żyć, bądź kompletnie chcemy się poddać, bo nie mamy już sił na odbieranie bodźców, które nam wysyła i które jakże bardzo nas ranią. Ktoś mądry, powiedział kiedyś, że słowem rani się gorzej niż nożem. Zgodzicie się z tym?- zapytała, a na twarzach niektórych zobaczyła wyraz, który całkowicie wyrażał potwierdzenie słów dziewczyny. Nawet na twarzy Karla, zobaczyła cień zgody. Spojrzała na Fritza. Wiedział co chce zrobić dziewczyna, więc twierdząco kiwnął do niej głową.- Pozwólcie, że przedstawię Wam, jak to wszystko widzę ja…- zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech i wydech, po czym zaczęła śpiewać jedną z piosenek, które znała na pamięć. Po chwili przyłączyli się do niej chłopaki, którzy dawali lekki podkład muzyczny jej głosowi. Skończyła. Łzy jeszcze bardziej cisnęły jej się do oczu. Czuła, jakby kamień spadł jej z serca. Usłyszała gromkie brawa. Po tym, nie miała już problemu z zaśpiewaniem innych piosenek. Kiedy śpiewała, przez chwilę ona sama stawała się muzyką. Uczucia, które towarzyszyły jej podczas tej czynności, tryskały z niej na kilometr. Swoim głosem przyciągała każdego, co też zaowocowało sukcesem, gdyż coraz więcej ludzi przychodziło na ich występy, a z dnia na dzień ich występów przybywało. W jej życiu zaczęło się w końcu układać. Nawet swe uczucia odpowiednio poukładała. Wiedziała, że to co było już nie wróci, a jeśli Morgi nie chce, to nie musi jej wierzyć. Teraz ważny dla niej był Karl. Nie chciała przyznać się sama przed sobą, że chyba czuje do niego coś więcej niż przyjaźń. Niesamowicie się do siebie zbliżyli i mimo że chłopaka dosyć często nie było w domu, co spowodowane było wyjazdami na Puchary Świata, starali się spędzać ze sobą maksimum czasu. Kiedy tylko mogła, Vanessa chodziła na treningi z chłopakiem, co spowodowało, że Andreas, który przyglądał się temu wszystkiemu z boku, najzwyczajniej na świecie zrobił się zazdrosny. Był pewien, że Van i Karl są parą. Ale co innego mógł sobie pomyśleć? Każdy brał ich za parę, chociaż oni tak naprawdę nią nie byli. Wracając do Andreasa, nie mógł tego znieść. Świadomość, że życzy rozstania najlepszemu kumplowi i Vanessie, na której cholernie mu zależało, spędzała mu sen z powiek. Nie chciał, by oni byli razem. To nie mogło tak być w jego mniemaniu. Chodził cały czas nadąsany, nie odzywając się czasem nawet pół słowem do Vanessy i Karla, kiedy ich razem spotykał. Zarówno, ona jak i on, nie wiedzieli co się stało chłopakowi. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywał. Odrzucał nawet ich zaproszenia na wspólny wypad na miasto. Chyba najbardziej bolała go świadomość, że to Karl wyciągnął Vanessę z kompletnego bagna, a on nie potrafił, chociaż tak strasznie zależało mu na tym i tyle czasu poświęcił na wymyślanie różnych planów, które miały na celu pomoc Van.

-Andreas!- usłyszał, gdy wracał z treningu. Odwrócił się na pięcie, po czym wysilił się chociaż na sztuczny uśmiech, mimo że nie było mu wcale do śmiechu. Dziś znów widział ich razem na treningu.

-Ann, jak miło Cię widzieć…- odezwał się, gdy dziewczyna była już dostatecznie blisko niego.- Piłkę zjadłaś?- palnął, widząc brzuch ciążowy dziewczyny. Nie wiedział nic o ciąży Ann. Oczywiście Vanessa zapomniała mu o tym powiedzieć… Znali się obydwoje od małego dziecka. Wielokrotnie, kiedy przyjeżdżał do Austrii, Vanessa była właśnie z Ann. Nic dziwnego, że dziewczyna nie pozwoliła mu przejść obok siebie obojętnie.

-Bardzo śmieszne.- burknęła, ale z uśmiechem na ustach.- Wracasz z treningu, tak?

-No tak…- kiwnął twierdząco głową.

-A nie wiesz czy Van z Karlem są już w domu?- zapytała, jednocześnie rozdrażniając chłopaka.- Chciałam do nich wpaść, robiąc niespodziankę, ale nie wiem czy są w domu…- wyjaśniła, widząc zdziwienie, pomieszane ze złością, na twarzy chłopaka.

-Powinna już być.- wycedził przez zaciśnięte zęby.- Znasz Karla?- zapytał. Chciał się dowiedzieć więcej o relacji Karla z Vanessą, a Ann była doskonałym źródłem informacji. Postanowił ją więc umiejętnie wykorzystać, przez co jutro zapewne będzie miał ogromne wyrzuty sumienia. Ale musiał…

-Tak.- odpowiedziała.- Był raz z Van u nas w Austrii, często też kiedy rozmawiam z Van przez internet, On również jest obecny. Fajny z niego chłopak.- powiedziała z uśmiechem. Andreas nic nie odpowiedział. Spuścił głowę na dół, zacisnął mocno oczy, próbując jakoś opanować uczucia, które w nim buzowały z coraz większą siłą.- Van, nic mi o tym nie mówiła, ale mi się wydaje, że z tym Karlem to chyba jakaś grubsza sprawa…- podzieliła się swymi podejrzeniami z chłopakiem, dokładając jeszcze więcej oliwy do ognia.- Może i wreszcie Vanessa znajdzie szczęście.

-Na pewno…- wykrztusił ledwo, po czym pożegnał się z Ann i ruszył szybko przed siebie. Wiedział, że on na to nie pozwoli. To wszystko się tak nie skończy. Nie dopuści do tego. Wyciągnął z kieszeni telefon i umówił się z Karlem na spotkanie. Musiał jakoś skutecznie wybić mu z głowy amory. A przynajmniej te, skierowane do Vanessy.

            -Fajnie, że w końcu przestałeś się dąsać.- przemówił pierwszy Karl, kiedy zobaczył Andreasa w umówionym miejscu spotkania. Cieszył się, że jego kumpel przestał mieć mu za złe, coś czego sam nie rozumiał i na dobrą sprawę, wydawać się mogło, że to jego wina; że to on zrobił coś nie tak. Toteż, nie naciskał na przyjaciela, a cierpliwie czekał aż on sam wszystko sobie uporządkuje. Taki był właśnie Karl. Niespotykany. Vanessa, nie myliła się, sądząc, że chłopak jest wyjątkowy. Nawet Andreas go za takiego uważał, bo naprawdę nie znał nikogo o takim przysposobieniu, jakie posiadał ten młody Niemiec.

-Słuchaj, Karl…- zaczął, wiedząc dokładnie co i jak ma powiedzieć. Wszystko miał dokładnie poukładane w swej głowie. Wyuczone jak wiersz, który miał zarecytować.- Jesteś moim przyjacielem, więc chcę cię ostrzec.

-Przed czym?- przerwał zdziwiony.

-Przed Vanessą.- odpowiedział krótko i wyraźne, wywołując jeszcze większe zdziwienie na twarzy swego przyjaciela. Zaczął mu wszystko opowiadać, również lekko naginając prawdę. Opowiedział mu o tym, że ktoś zabił jej rodziców, a teraz poluje na nią samą; że ten ktoś nie spocznie póki jej nie zabije oraz że on i sam, jak i jego rodzina, jest w niebezpieczeństwie, przez kontakty z dziewczyną. Opowiadał to w taki sposób, że Karl w każde jego słowo uwierzył. Ale czemu miał by tego nie robić? Andreas był jego przyjacielem i nigdy nie dał mu powodów do tego, by mu nie ufać. Przeraził się. Nie tyle chodziło o niego, jak o bezpieczeństwo jego rodziny. Jeśli ten mężczyzna był taki, jak w opowiadaniach Andreasa, nie miał żadnych skrupułów. Wrócił do domu chwiejnym krokiem. Musiał jakoś porozmawiać na ten temat z Vanessą, ale tak było mu trudno… Przyzwyczaił się już do jej obecności, troski, a może i nawet uczucia, które dziewczyna mu poświęcała. Są sprawy ważne i ważniejsze. A jak się czuł Andreas? Okropnie, to mało powiedziane. Czuł, jakby sam siebie opluł w twarz. Nie sądził, że może go na coś takiego stać. Co zazdrość potrafi zrobić z człowiekiem?

-Van…- Karl zaczął rozmowę z Vanessą.- Wiem wszystko. Teraz może weźmiesz mnie za skończonego egoistę, i słusznie, ale zacząłem się poważnie bać o swoją rodzinę… Nie wiem czy będziesz mogła tu no wiesz… Mieszkać… I może coś jeszcze…- wykrztusił ledwo.

____________________________

Ble, ble, ble… 

To na górze na razie nie jest ważne. ; )

Chciałam Wam życzyć Wesołych Świąt! 

        Pozdrawiam cieplutko. ;*